شعری از : فخر الدین عراقی

شعری از : فخرالدین عراقی

ز دو دیده خون فشانم ز غمت شب جدایی

چه کنم که هست اینها گل باغ آشنایی

همه شب نهاده ام سر چو سگان بر آستانت

که رقیب در نیاید به بهانه گدایی

درِ گلستان چشمم ز چه رو همیشه باز است ؟

به امید آنکه شاید تو به چشم من در آیی

سر و برگ گل ندارم ، ز چه رو روم به گلشن

که شنیده ام ز گلها همه بوی بی وفایی

به کدام مذهب است این ، به کدام ملت است آن

که کشند عاشقی را که تو عاشقم  چرایی

به قمار خانه رفتم ، همه پاکباز دیدم

چو به صومعه رسیدم ، همه زاهد ریایی

درِ دیر می زدم من که ندا ز در  درآمد

که درآ ، درآ  عراقی که تو هم از آن مایی .