شعری از : فرخی یزدی

شعری از : فرخی یزدی

شب چو در بستم و مست از می نابش کردم

ماه اگر حلقه به در کوفت جوابش کردم

دیدی آن ترک ختا دشمن جانم بود مرا

گر چه عمری به خطا رفت دوست خطابش کردم

منزل مردم بیگانه چو شد خانه چشم

آن قدر گریه نمودم که خرابش کردم

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع

آتشی در دلش افکندم  و  آبش کردم

غرق خون بود و نمی مرد ز حسرت فرهاد

خواندم افسانه شیرین و به خوابش کردم

زندگی کردن من مردن تدریجی بود

هرچه جان کند تنم عمر حسابش کردم  .